Eindelijk visa - Bali

Eerst nog een kort staartje Jogjakarta. Omdat we vijf werkdagen moesten wachten op ons visum (inclusief een weekend) hadden we nog even in Jogjakarta. Maud en Eek gingen samen vroeg op pad richting de vogeltjesmarkt. Dit is precies wat je denkt, enkele tientallen kraampjes met enkele hondertallen kooitjes met daarin zo'n kleine duizend vogeltjes. Naast vogeltjes verkopen ze er ook een paar reptielen waaronder kikkers (jammer genoeg geen spannende slangen), konijntjes en honden.

Kikkers op de vogeltjesmarkt in Jogja.

Ondertussen waren Marieke en Pleun ook op pad gegaan. En het was voor Maud en Eek niet moeilijk om ze te vinden; bij de massagesalon was de eerste en direct ook de juiste gok. Daar lagen de dames heerlijk te relaxen. De volgende ochtend zijn we (inmiddels voor de 3de keer) naar het immigratiekantoor gegaan. Nu had Eek al een aantal stappen doorlopen om het visum te verlengen dus we dachten dat het nu wel in een half uurtje gepiept zou zijn. Maar niets was minder waar, de procedure was nog lang niet klaar. Er zijn nog meer loketjes die onderdeel kunnen zijn van de toch al zo omslachtige procedure. En wat kan, dat zal. Eindelijk hadden we de stempeltjes en konden we op weg naar de luchthaven. Daar hebben we tickets gekocht voor Bali ('s-avonds). De rest van de dag zijn we naar een heel groot winkelcentrum geweest. De meiden hebben allemaal een nieuw badpak gekocht en Eek is helemaal happy met z'n nieuwe korte broek (eindelijk genoeg zakken om van alles in te stoppen).

Inmiddels hadden we contact gehad met Huub die ons adviseerde om te overnachten in Sanur. Even snel het internet op om de contactgegevens op te zoeken van Jati Homestay in Sanur. Even mailen en ja... plek en ook nog een taxi vanaf de luchthaven. Erg prettig als je midden in de nacht arriveerd.

Landen in het donker op Bali.

En zo geschiedde (dachten we dan). Op de luchhaven stond een chauffeur klaar met een bordje 'Erik Vermeulen & fam.'. Onderweg vertelde de chauffeur honderuit, niet alleen dat we door Denpasar reden, maar ook dat hij honden fokte. Niet voor de verkoop, maar voor eigen consumptie. Daarnaast kregen we alles te horen over de Balinese interpretatie van het Hinduisme (niet dat daar veel van te volgen was, want hij ratelde in Bali-English aan een stuk door). In het donker een steegje in geslopen om het hotelpersoneel wakker te maken. Ja, daar zijn we dan, de 4 meulentjes. Graag de familyroom en snel (want de meiden waren vanuit de taxi naar het hotel geslaapwandeld). Maud en Pleun konden zich er de volgende ochtend niets meer van herinneren. Over de volgende ochtend gesproken. Na een verschrikkelijk kriebelige nacht (ons bed stond geparkeerd op een provinciale mierenweg) ging Eek poolshoogte nemen. 'What are you going to do today?'. 'To one of the beaches, maybe'. 'There are no beaches here'. Huh. Maar natuurlijk zijn er hier beaches in twee kleuren zelfs. 'We will walk a few minutes to the beach.'. 'Really, there are no beaches here. Where do you think you are?'. 'In Sanur, of course'. 'This is not Sanur, this is Ubud.' Blijkbaar zijn er meerdere Jati Homestays op Bali en had Eek de verkeerde gevonden. Na een snelle herorientatie bleek dat we bij Huub en Nani om de hoek waren. een heel stuk Noordelijker dan Sanur. Ze hoefden ons dus niet op te pikken in Sanur, maar om de hoek. Tot dan hadden we tijd om Ubud een beetje te verkennen. We zijn naar het Monkey Forest geweest. In dit heilige bos wonen temidden van allerlei indrukwekkende beelden en tempels een hele boel heilige apen. Deze apen zijn erg gewend aan mensen en hebben geen enkele schroom om op de schouders van een toerist te springen. Marieke was even bang dat een van deze heilige boomzwiepers haar ging bespringen. Er staan veel merkwaardige beelden in het Monkey Forest met angstaanjagende mythologische figuren met bijvoorbeeld een enorm lange tong. Waarschijnlijk zijn het beelden van de lijken- en baby-etende Leyaks.

Beelden in Monkey Forest (rechts Leyak).

We kregen een lift van Huub en Nani naar hun geweldige villa vlakbij Ubud; temidden van de rijstvelden (http://melhuni.blogspot.com/). Maud en Pleun voelden zich al snel op hun gemak. Pleun was al snel vrienden met Carlo (de hond) en natuurlijk werd er direct een duik genomen in het zwembad.

Ondergedompeld.

 Maud heeft verschillende goocheltrucs laten zien.

Maud kan goochelen

We zijn naar het Balispirit festival geweest. Dit is een klein, meerdaags festival in Ubud. We zijn een avond geweest en hebben daar verschillende bandjes en traditionele dans gezien. Paulien - dat is lang geleden - was ook op het festival.

Gezelligheid op het Balispirit festival.

Na twee daagjes relaxen was het tijd voor actie. We hebben motorscooters gehuurd om het eiland te verkennen. Allereerst hebben we koers gezet richting het noorden. Al vrij snel waren we de weg kwijt en na een flinke tocht langs tempels en rijstvelden werd het tijd om een plek te zoeken om te overnachten. Er zat regen in de lucht en de middag liep ten einde. We reden langs een bord 'Home en cooking' in de buurt van Bedugul. Klinkt als slapen en eten; net wat we nodig hadden. Wayan heette ons welkom op het erf van zijn familie (in totaal 44 familieleden) en vertelde ons dat ze bezig zijn om er een homestay te maken. Maar als we wilden dan konden we er al overnachten in een van de twee kamers temidden van een geweldige tuin met (zoals het hier hoort) een fraaie tempel. In de tuin groeien van vele soorten fruit en kruiden. Een riviertje loopt dwars door het landgoed en er is een heilige badplaats. Er werd een kip tevoorschijn getoverd en verschillende familieleden begonnen met het hakken en snijden van de kip, groenten en specerijen. En we mochten meehelpen. Erg leuk. In een uurtje hebben we op basis van een boemboe onder andere een soep, een curry en sate gemaakt.

Oma geeft op de achtergrond kooktips.

De volgende ochtend zouden we een cooking class krijgen. 's-Ochtends zijn we met een andere Wayan (broer) naar de markt geweest om ingredienten te kopen voor de cooking class. We hebben onder andere een zak pinda's gekocht omdat we graag willen weten hoe je van scratch of aan een pindasaus maakt. En toen was er enige verwarring. Wie ging er nu de cooking class geven (en wat hier onder te verstaan)? Wayan 1 of Wayan 2 of het meisje of alle drie? Wayan 1 bleek andere zaken te hebben in Denpasar en was niet meer beschikbaar voor de cooking class. Dus kregen we 'les' van - Hari Krishna - Wayan 2 (en oma op de achtergrond). We hebben niet alleen pindasaus gemaakt, maar ook sate lilit gemaakt. Hiervoor maal je de kip (of ander vlees / vis) in een vijzel, doet er kruiden bij en plakt dit dan op een stokje (of een sereh stengel). Erg lekker allemaal. Na de lunch zijn we op weg gegaan naar Singaradja (een stad aan de Noordkust).

Cooking class van Wayan 2

Onderweg ging het stevig regenen en hebben we een aantal geplande tussenstops overgeslagen. Wel hebben we in de stromende regen mogen genieten van het uizicht over de sawahs tussen de heuvels. We hebben twee ponchos gekocht. Maud en Pleun konden schuilen onder de achterflap van de poncho (maar werden wel een beetje nat). We hebben in een hotel aan het strand geslapen en Maud en Pleun hebben een duik in het zwembad genomen. De volgende ochtend zijn we verder gereden naar Lovina beach (vlakbij). 's-Avonds hebben we superlekker gegeten (een verse vis van de gril) en een dolfijnentrip geboekt voor de volgende ochtend. Om kwart voor zes werd er zoals afgesproken op onze deur geklopt. Het was nog donker toen we naar de boot toe liepen. We namen achter elkaar plaats in de slanke boot. We waren een van de eerste boten die op dolfijnen'jacht' gingen. Na enkele kilometers varen wijzigden we plots - net als de andere boten - van koers. En daar zagen we aan de horizon nog een eskader aan bootjes. En jawel na zo'n tien minuutjes zagen we ze. De dolfijntjes (lang niet zo blauw als in de Disney strips) sprongen af en toe een klein stukje boven water. Telkens als er weer een paar werden gespot wijzigde de koers van de bootjes om er naartoe te varen. We kregen een klein ontbijt aan boord (gebakken banaan). Eek slaagde erin om een plens zeewater in zijn koffie op te vangen.

Merkwaardige gekkebekkentrekkerij op het slanke bootje.

De dolfijntjes.

Het strand is zwart.

's-Middag zijn we weer op de scooters gesprongen en zijn we (alweer in de regen) naar Tulambem beach gereden. Voor de kust van Tulambem ligt een scheepswrak op de zeebodem. Het is een populaire duikspot en je kunt er ook prima snorkelen (als de zee niet te ruw is).

We hebben een stoere helm gekocht voor Pleun
(kindermaten zijn zeldzaam bij de verhuur).

Lekker fruit (en taart) voor de goden

's-Avonds trok er een hevige onweersbui over Tulambem. Toen we het aantal seconden telden tussen de bliksem en de donder bleek dat minder dan een seconde te zijn. We hoorden een krak gevolgd door een flinke knal. De bliksem was ingeslagen bij de buurman en een stevige tak was naar beneden gekomen. Even later zwol de wind onheilspellend aan. Toen het weer een beetje was bedaard gingen we maar eens buiten een kijkje nemen. Het personeel liep opgewonden rond en we zagen dat er dakpannen van een dak waren gewaaid (van de andere buurman). Iets verderop had zich een riviertje gevormd dat over de doorgaande weg stroomde. Kinderen waren er takken in aan het gooien en af en toe waagde een auto of een scooter het om het riviertje over te steken. Marieke was vergeten haar bril mee te nemen en haar contactlenzen waren versneld versleten. We hebben de volgende dag koers gezet richting Melhuni villa waar de rest van onze spullen (en ook Marieke's bril) lagen. Onderweg zagen we plots een aantal vrouwen lopen met fruitmanden op hun hoofd. We zijn ze gevolgd naar een tempel waar de manden als offer voor de goden worden achtergelaten (om de volgende dag weer op te worden gehaald).