Sumatra

Veilig geland in Medan (Sumatra) en direct door naar Bukit Lawang met de public bus.

De minibus. Veel beter!

De public bus...
waar we uit wisten te ontsnappen

Althans... dat was het plan. Het lukte ons wonderwel om bij de juiste public bus te komen en ook nog om erin te stappen. Maar het lukte vervolgens de bus niet om echt te vertrekken. We waren goed en wel vertrokken (een hoek om) of de chauffeur stapte uit om we-weten-niet-wat te gaan doen. De 'conducteur' (zoals we hem maar even duiden) was nog wel af en toe in beeld om bijvoorbeeld een keihard muziekje op te zetten in de bus en om ons te vertellen dat het echt nog maar twee minuten zou duren. De twee minuten werden uiteindelijk een half uurtje en toen was voor ons de maat wel een beetje vol. We zijn uit de bus gestapt (we hadden gelukkig nog niet betaald) en zijn op zoek gegaan naar alternatief vervoer. Dat bleek nog best lastig want de 'conducteur' bleek niet al te gelukkig dat zijn omzet de busdeur uit was gelopen. Als wij aan de ene kant afspraken probeerden te maken met een chauffeur van een minibusje dan ging hij de chauffeur aan de andere kant duidelijk maken dat hij ons niet mee mocht nemen (al konden we het niet verstaan, is het vermoeden dat er werd gedreigd). Tijd dus om het lesje altijd vriendelijk blijven aan de kant te zetten en de negentig kilo en een-meter-negentig in stelling te brengen om onze 'conducteur' er op indringende wijze attent op te maken dat hij degene was die ons had zitten te foppen en dat het nu voor hem tijd was om weg te wezen. Een vriendelijke - en waarschijnlijke vanwege de riante vergoeding zeer vrolijke - minibuschauffeur liet zich echter niet wegjagen en heeft ons keurig afgezet op de drempel van de indrukwekkende jungle.
Na een dagje orienteren en de vriendelijkheid van de Sumatraanse bevolking te herontdekken (de 'conducteur' bleek een uitzondering) zijn we het avontuur aangegaan. Een driedaagse trekking in de jungle met de kindvriendelijke Tambrin & - zeker zo vriendelijke - co.

Een van de twee vrouwtjes

Thomas leave monkey (links) aka Funky monkey - Maud (rechts).

Moeder met peuter

MAN

 De eerste dag was al direct een super ervaring. We hebben verschillende Orang Oetans (het Engelse Orangutans bekt overigens lekkerder) gezien. Fantastische, heel indrukwekkende dieren. We hebben drie moeders met baby gezien waarvan een op slechts enkele meters afstand en een mannetje (of zeg maar MAN van meer dan 100 kilo) met twee vrouwtjes (ook van heel dichtbij). Ook mochten we van heel dichtbij (soms dichterbij dan gewenst) kennis maken met tientallen Longtail Maka's (want die zijn brutaal) en met verschillende Thomas leave monkeys (die zoals de naam al aangeeft graag blaadjes eten). Tambrin wist ons ook te wijzen op verschillende medicinale planten (een ervan zal later nog goed van pas komen). 's-Avonds sliepen we in een tent (dat wil zeggen stokken met een stuk landbouwplastic eroverheen gespannen). We gingen vroeg naar bed omdat het begon te regenen, maar dat is niet verwonderlijk in een tropisch regenwoud. Maud wist nog een heel bijzondere spin op te duikelen. Al was het een klein spinnetje (in ieder geval in vergelijking tot bijvoorbeeld de tarantula die Maud eerder had geaaid); het maakte indruk met zijn boze patroon en twee enorme stekels op zijn kop. De tweede dag zijn we nog iets dieper, maar voornamelijk hoger, de jungle in gegaan.

De allerhoogste schommel ooit!

Tambrin had in overleg met zijn assistent (er loopt altijd iemand mee) een pad gekozen dat ons via een gigantische boomwortelstrap helemaal naar de top van een van de bergen bracht. Daar konden we in aanwezigheid van enkele legers verschillend soorten exotische vliegdingen 'genieten' van onze lunch. De hele lunch was Tambrin zoek. Na een tijdje kwam hij weer een beetje ontdaan boven water. De assistent had hem verzekerd dat er ook een pad naar beneden was naar het volgende kamp; maar hij zette daar zelf stevige vraagtekens bij ('please don't be mad at me'). Maar de assistent was vastberaden. Daar is het pad naar beneden. Al snel bleek dat het pad al heel lange tijd niet meer was betreden en door de exotische weersomstandigheden was omgetoverd in een gigantische modder-met-bladeren glijbaan. Maud en Pleun werden door Tambrin en respectievelijk de assistent aan de hand genomen om gestructureerd naar beneden te tuimelen. Marieke en Eek deden dit op hun eigen een stuk minder gestructureerde manier. De lange broeken stonken stevig toen we heftig bezweet na circa een uurtje beneden arriveerden. Bij de grote rivier.

'Pad' omlaag... hoezo pad

Deze hoefden we alleen nog even op een rubberen tractorbinnenband (luxe) over te steken om op ons droomplekje aan te komen. Midden in de jungle, aan een stevig stromende rivier. Prachtig. De rivierbedding bestond uit stenen van klein naar groot. En - 'nice for the kids' waren er koddige stapeltjes van stenen gemaakt. Een stapel zou later een stuk minder kindvriendelijk blijken.

De pindavlinder
(door ons ontdekt en naam gegeven)

Tambrin & co. En twee schattige meisjes.

Na een lekker diner was het tijd voor lachen met Tambrin & co. Co is een schattig lachende gids in opleiding die iedere dag op miraculeuze wijze als we aankwamen op de eindbestemming in een pan zat te roeren. Iedere dag was hij de pineut om alle spullen aan te slepen (voor de laatste dag ook nog eens 4 extra enorme tractorbanden voor de raft). Tambrin liet eerst een paar kaarttrucjes zien (Maud en Pleun beheersen ze nu ook) en ging helemaal los met een paar nadoe spelletjes. Lachen dus. De volgende ochtend mochten we uitslapen. Toen we wakker werden bleek de stevig stromende rivier omgetoverd in een onstuimig stromende rivier. De trekking aan de overkant van de rivier was niet langer mogelijk. Wel konden we aan dezelfde kant van de rivier nog een paar uurtjes de jungle in. Dat was in ieder geval het plan. Maar toen werd er roet in het eten gegooid. Maud en Pleun waren gezellig bij de rivier aan het spelen toen we opeens een zacht gekerm van Maud hoorden. Een van de toch niet zo kindvriendelijke stapels met stenen was omgevallen en de grootste steen (een knoepert van zeker 40 kilo) was op Maud haar voet gerold.

Fruitfeest

Zo snel als mogelijk heeft Eek de steen eraf gerold is met Maud direct met haar al stevig blauwkleurende voet in het koude rivierwater gaan zitten. Dat zag er niet goed uit. Een hevige bloeduitstorting van zo'n vijf centimeter sierde Maud haar voet. Co had gemerkt dat er iets niet pluis was en kwam snel de schade inspecteren. Na een snelle blik haaste hij zich terug naar zijn potten en pannen om daar een smeerseltje in elkaar te zetten (olie, ui en knoflook). Dit smeerseltje werd voorzicht op Maud haar voet gesmeerd. Even later kwam hij weer bij de gewonde om een prop bladeren uit zijn mond te toveren en deze op de pijnlijke voet te draperen. Spannend allemaal!

In de waterval gevallen

Maar wonder boven wonder was na een uurtje de bloeduitstorting zo goed als verdwenen en kon Maud - zeker na de fruitverrassing - weer een beetje lachen. Tambrin was ook weer terug en wapperde met een bord koude lucht over Maud haar voet.

Aan de studie

Tambrin's idee van de tandpasta bleek wat minder goed uit te pakken; maar die was er ook weer snel vanaf gehaald ('Sensodine' is niet de juiste tandpasta voor een jungle trekking blijkbaar). Tambrin en co zetten van de vier rubberbanden een stevige raftboot in elkaar. Comfortabel zijn we in een rotvaart en met flinke golfslag de rivier afgedaald naar ons guesthouse. Maud kan al weer een beetje strompelen en we konden in een fijne kamer weer op adem komen.

Kinderthuis (hierover later meer)

Nagels lakken met natuurlijke nagellak (echte is verboden)